اشعار

بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است           ترسی از تیر ندارد زره‌اش پیرهن است

بنـد نعـلـین اگـر پـاره شـود بـاکی نیست           داغی خـاک برایش همه مثل چمن است

می رسد نوبت خورشید شدن آهسته            سپـر غـربت خـورشیـد شدن آهسته

نقل هر صحبت خورشید شدن آهسته            قمر حضرت خـورشید شدن آهسته

عمو بگو چه کنم تا به من محل بدهی            شبیه اکبر خود فـرصت عمل بدهی

عمو بگو چه کنم تا دلت به دست آید            برات رزم به شیـر یَـل جـمل بدهی

ای عـمو من پسر فـاتـح جنگ جـمـلم            نـوۀ شـیـر خــدا، سـاقـی جـام عـسـلـم

داده حق، تحت غمت سلطنت لم یـزلم            عاشقِ كـشته شدن، بـرسر عهـد ازلـم

ای بـادۀ وصال تو اَحـلی مِنَ العسَل            بشتاب ای عمو که بگیری مرا بغل

حیرت گرفته،چشمِ دلیـران کوفه را            هَل مِن مبارزَم شده همچون یلِ جمَل

بین میدان قـاسم است یا مـاه تابان آمده؟           سیـزده سـاله تـریـن پـیـرِ جـوانـان آمـده
بس که با هیبت رسیده من نفهـمیدم دگر           یک تـنـه او آمـده یـا کـل گـردان آمـده؟!

ای گـل ریحـان بُـستـان حـسن           قاسمی و روح و ریحان حسن

سرو، مات از قامت دلجوی تو           ماه، حـیران شد ز ماه روی تو

بر لـبـت غـیـر ثـنـا گـفـتن معبود نبود            در صـدای تو بجـز نغـمـۀ داوود نبود
راه افتادی و من پشت سرت می‌گـفتم            یـادگـار حـسنـم رفـتـن تو زود نـبود؟

چگونه جـسم تو را تابه خـیمه‌ها ببرم            تو تـکّـه تکـه‌ای بـاید جـدا جـدا بـبـرم

نـشـسـتـه‌ام به کـنـار تـن تو مـی‌گـریم            به فکر رفته‌ام آخـر چسان تو را ببرم

اعـجـاز مجـتـبـایـی و آقـا شـدی ولـی            خود کوه طور هستی و موسی شدی ولی
عـمّه به قـد و قـامت تو فـخـر می‌کـند            شاگرد دست حضرت سقـا شدی ولی

پشت خـیـمه قـدم‌زنـان به دعـا            داشـت بـا درگــه خــدا نـجــوا
ای خـدا عـاشـق عـمـو هـستـم            تو خودت راضی‌اش کن از دستم

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن           چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن

چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری           به منای کـربلای تو شها به خون تپـیدن

از خون به دستِ خویش حنا می كِشم بیا            هـر لحظــه انتظارِ تو را می كِــشم بیا

در حجله پیشِ پــایِ تو پا می كِـشم بیا            چه حســرتی برایِ عبــا می كِشم بیــا

لالـــۀ ســــرخ پـــرپـــرم قـــاســـم             سـیــزده ســالــه یــــاورم قـــاســـم

مــاه من بین چـگــونه در غــم تــو             ریــزد از دیــده اخــتــرم قـــاســـم

آیــیــنــۀ مرد جــمــل آمــد بـه مـیــدان             یک شیــر دل مانند یــل آمـد به میـدان

با سیــزده جــام عســل آمـد به میــدان             ای لشگــر کــوفه اجــل آمد به میــدان

چشمی که بسته ای به رخم وا نمی شود            یعــنی عــمــو بــرای تو بـابـا نمی شود

ای مهربان خیــمه، حــرم را نگــاه کن            عــمــه حــریف گریــۀ زنهــا نمی شود

آمــدم جــان عمــو درک منــای تو کنم            خــویش را لایق دیدار خــدای تو کنــم

کـرده ام عـزم به جای پـدرم ای مـولا            جــان ناقــابل خود را به فــدای تو کنم

بی تو در بین حــرم بانگ عــزا افتاده            وای قــاسم، عــوضِ وا عـطـشـا افتاده

چــاره ای كن كه نمــانند به رویِ دستم            عمــه ات از نفس و نـجـمـه ز پا افتاده

آشنــا بـود آن صــدایِ آشنــایی که زدی            کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی

خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد            بانگ إنّی قــاسم بن المجتـبـایی که زدی

مُردن به زیر پـای تو أحلی من العسل            پرپـر شدن برای تو أحــلی من العسل

بی شک برای من پدری کرده ای؛ عمو            آن طعم بوسه های تو أحلی من العسل